Τα αρχαία γραπτά πάντα τον ενέπνεαν. Αφοσιώθηκε σαν καλλιτέχνης στη γραφή αφού πιστεύει ότι είναι μια πνευματική και οντολογική παρουσία, όπως το μαύρο στη γεωμετρία του κενού.
Οι αυστηρές γραμμές και η βιαστική γραφή για τον Umit αφορούν τις ψυχολογικές αντιφάσεις που χρησιμοποιεί ο ίδιος ως προϋπόθεση της υποσυνείδητου. Η δουλειά του που μοιάζει πιο πολύ με εικονογράμματα σχεδιασμένα ενστικτωδώς ως εφεύρεση μιας ακατανόητης και ασυμβίβαστης γλώσσας που αποσκοπεί στην αναπαραγωγή της πνευματικής ελευθερία. Όπως λέει και ο ίδιος:
“θεωρώ τον εαυτό μου έναν κηπουρό που δουλεύει με αντίληψη. Οι κήποι μου είναι ουτοπικά μέρη όπου φυτά και οργανικά όντα θα τροφοδοτούν ένα πλήθος κοσμικής ενέργειας. Μια μαγεία της συνοχής που προκαλεί μια χαοτική τάξη που ταυτόχρονα εκπέμπει και μια απόλυτη γεωμετρία. Αυτό που αποτελεί μυστικιστικό ή ερμητικό στην τέχνη μου είναι μόνο μια μιμητική ενσάρκωση της αρχαϊκής συμπεριφοράς της τέχνης. Κατά κάποιο τρόπο, προσπαθώ να αποκαλύψω το παράδοξο στα έργα τέχνης. Σαν μια ανθρωπολογική έρευνα, χωρίς ερωτηματικά του τύπου τί είναι πρόοδος ή παλινδρόμηση, αλλά ταυτόχρονα ένα είδος εργαλείου που αποκατασταίνει το αρχαϊκό παρελθόν της τελετουργικότητας στην τέχνη. Είναι σαν να είμαι το πρωτόγονο του μέλλοντος”.
Διάρκεια: 7 Φεβρουαρίου-Κυρ 28 Μαρτίου, Δημοτική Πινακοθήκη Λάρνακας
