Χωριά της Ορεινής Λάρνακας στους πρόποδες του Τροόδους.
Λίγα μόνο χωριά έμειναν και τελειώνουν οι εξορμήσεις μου ως Πρέσβειρα της πρωτοβουλιάς «Φέτος μενουμε Κύπρο και πάμε Ορεινή Λάρνακας».
Με οδηγό μου την Άννα Κοσμά που ξέρει κάθε χωριό στην περιοχή και νοιάζεται για όλα, σήμερα φτάσαμε στην απομακρυσμένη Οδού και στη Μελίνη. Είναι δύο από τα εννιά μελισσοχώρια της Ορεινής Λάρνακας. Παράγουν εξαιρετικό μέλι το οποίο διανέμεται σε όλη την Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό. Είμαι σίγουρη πως τα έχετε δει στα ράφια των σούπερ μάρκετ όπως το «Όρος Μαχαιρά» του οποίου το μελισσοκομείο βρίσκεται ανάμεσα στα δυο χωριά.
Η διαδρομή προς την Οδού αν και μακρινή ήταν ευχάριστη. Ανεβήκαμε πολύ σε υψόμετρο και είχαμε δροσιά αλλά και πολύ πράσινο. Ένας εκδρομικός χώρος γεμάτος πλατάνια με προκάλεσε να κατέβω για μερικές φωτογραφίες. Λατρεύω την μυρωδιά των φύλλων του πλάτανου. Νιώσαμε ευφορία και ευλογία και συνεχίσαμε.
Φτάσαμε τελικά στην Οδού το πιο απομεκρισμενο χωριό της επαρχίας Λάρνακας το οποίο συνορεύει με την επαρχία Λεμεσού και Λευκωσίας. Είναι κτισμένο στους πρόποδες του όρους του Τροόδους, έχει 170 κάτοικους όλους κι όλους αλλά εκεί βγάζουν εξαιρετική ντομάτα!! Είναι φημισμένη η ντομάτα της Οδούς γιατί είναι σε υψόμετρο. «Θέλει αέρα και δροσιά η καλή ντομάτα» μου είπανε στο καφενείο.
Να σου και ο Κωνσταντίνος, ένας πρόσχαρος πωλητής ζαρζαβατικών που ήρθε με το φορτηγάκι του να φορτώσει ντομάτες για την αγορά της Λεμεσού και μου το επιβεβαιώνει. «Οι καλύτεροι μου πελάτες ντομάτα της Οδούς ζητάνε» λέει!!
Μάλιστα έξω από το χωριό στεγάζεται από το 2006 η Οργάνωση Φρούτων και Φθαρτών Περιοχης Οδούς ΄ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΗ΄όπου όλοι οι παραγωγοί της περιοχής συγκεντρώνουν τα προϊόντα τους και από κει διανέμονται σε όλη την Κύπρο.Ήπιαμε τη λεμονάδα μας στην πλατεία και ο Πατήρ Ανδρέας ο γλυκύτατος ιερέας του χωριού, πατέρας 10 παιδιών, μας πήγε πιο πάνω από το χωριό για να δούμε τη θέα. Πράγματι είναι μαγευτική. Το χωριό δεν είναι κλεισμένο από βουνά. Δεν νιώθεις κλεισούρα γιατί πέρα πέρα φαίνεται η θάλασσα. . Όταν έχει καλή μέρα φαίνεται καταγάλανη.
Κατεβήκαμε και πάλι στο χωριό και επισκευθήκαμε την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας κτίσμα του 18ου αιώνα με ξύλινη σκεπή. (1777). Η εικόνα της Αγίας μάλιστα είναι προγενέστερη. Το εικονοστάσι είναι ξύλινο και σκαλιστό και οι αγιογραφίες μιας άλλης εποχής. Δέος και κατάνυξη από τη μυρωδιά του παλιού ξύλου, των κεριών και του λιβανιού.
Πριν φύγουμε από το χωριό ανεβήκαμε σε μια πηγή που ρέει πολύ νερό για μερικές φωτογραφίες. Πάλι η μυρωδιά του πλάτανου μου πήρε τα μυαλά. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω. Εκεί είναι και ένας πολύ μοντέρνος και σύγχρονος παιδότοπος. Το πολύ οξυγόνο με έκανε να νιώσω και πάλι παιδί γι’ αυτό έκανα και λίγη κούνια. 
Φύγαμε από την πανέμορφη Οδού και κατεβήκαμε στην Μελίνη.
Ένα ακόμα χωριό στη διαδρομή των μελισσοχωριών. Ένας λόγος να το επισκεφθείτε είναι η εκκλησία της Παναγιάς της Χρυσελεούσας κτίσμα του 1721 με σκέπη από κεραμίδια όπως όλες οι εκκλησίες του Τρόοδους.
Άλλος λόγος για να φάτε στον κυνηγετικό σύλλογο της Μελίνης. Ιδιαίτερος χώρος, καταπράσινος γύρω γύρω και τα τραπέζια κάτω από κολοκυθιές με τα κολοκύθια να κρέμονται από πάνω. Μεζεδάκια γευστικά και ιδιαίτερα, όπως για παράδειγμα στρουθκιά με τα αυγά που τρελαίνομαι, λουκάνικο και χαλούμι της περιοχής και πολλά κρεατικά για να κλείσει η μέρα μας. Χορτασμένες όχι μόνο από φαγητό αλλά και από ωραίες διαδρομές, όμορφα τοπία και ατόφια κυπριακή φιλοξενία γυρίσαμε στη Λάρνακα.
Για άλλη μια φορά ένιωσα ευλογημένη που ζω σε αυτό το όμορφο νησί που η παράδοσή του είναι ζωντανή ακόμα και μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από τις πόλεις τη ζεις στο πετσί σου. Η Ορεινή Λάρνακας σε περιμένει κάθε εποχή. Ανακάλυψε την.
Καλές περιπλανήσεις.
