Tης Νάσιας Γεωργίου
Το καλοκαίρι ήρθε και οι παραλίες αποτελούν πόλο έλξης για ντόπιους και τουρίστες, τι συμβαίνει όμως όταν φεύγουμε από αυτές η παραλίες δεν είναι πια η ίδιες;
Αποτρόπαιες εικόνες βλέπουμε καθημερινά στη πόλη μας φεύγοντας από μία παραλία αυτό που αντικρίζουμε είναι μια ακτή γεμάτη σκουπίδια, μια εικόνα θλιβερή μια εικόνα άσεμνη , μια εικόνα που κάποτε πρέπει να σταματήσει.
Ένα αποτσίγαρο, ένα πλαστικό ποτήρι, ένα καλαμάκι, ένα χαρτί δεν έχουν θέση σε μια παραλία.
Γιατί στον άνθρωπο υπερισχύει η δύναμη της καταστροφής;
Γιατί ότι εύκολα μας παραδίδει η φύση εμείς να επιθυμούμε την καταστροφή του;
Όλοι μαζί μπορούμε να σταματήσουμε το μοτίβο της αδιαφορίας και της συμβολής στο βιασμό των παραλίων της πόλης μας.
Ο Δήμος Λάρνακας αγωνίζεται να διατηρήσει τις παραλίες καθαρές όμως οι ίδιοι οι δημότες της και όχι μόνο, τις καταστρέφουμε θεωρώντας τους εαυτούς μας ανυπέρβλητους. Με κτητικότητα νομίζουμε πώς μας ανήκουν και πως η ευθύνη για την διατήρηση και προστασία τους είναι πρόβλημα και αρμοδιότητα άλλων. Όσους κάδους και να βάλει ο Δήμος μας, όσους ανθρώπους και να πληρώσει να καθαρίσουν της παραλίες όταν ο άνθρωπος αποφασίσει πώς δεν τον νοιάζει, η καταστροφή θα έρθει σύντομα.
Οι ευθύνες τότε θα αντιστοιχούν σε όλους μας ακόμα και σε αυτούς που πότε δεν έκαναν κάτι εις βάρος μιας παραλίας, ούτε αυτή φέρουν αποποίηση ευθηνών αφού επέτρεψαν την αδιαφορία και παραφρόνηση άλλων. Γιατί οι παραλίες ανήκουν σε όλους μας άρα την ευθύνή για αυτές θα έχουμε πάντα όλοι. Γιατί η ρύπανση στις ακτές είναι ένα θέμα που αφορά όλους μαζί και τον καθένα μας ξεχωριστά.
